Black Metal

De eerste black-metal fan op 'man bijt hond' is een feit.
Een bedeesde 16-jarige puber showde zijn black-metal outfit, en gaf een woordje uitleg.
"Ge hebt death-metal, black-metal, dark-metal, goth-metal en heavy-metal. Ik luister naar alles, maar ben black-metal."
Zijn toekijkende moeder vond het prachtig, ze had zelfs zijn nagels zwart gelakt.
"Hij heeft wel zo geen schone nagels om te lakken, maar 't is toch mooi geworden."
Ze had absoluut geen bezwaar tegen de muziekkeuze en outfitjes van zoonlief, ze juichte het bijna toe.
"Ja, ik heb me ook moeten verzetten tegen m'n ouders toen ik m'n eerste hippiekleed wilde kopen. Ge moet u afzetten tegen ouderlijk gezag !"
De hippie-gedachte bleef na al die jaren duidelijk nog overeind.
Je vraagt je af op welke manier je nog moet revolteren tegen zo'n moeder.
Mocht de brave jongen onder hels geschreeuw de kop van een duif afbijten en met het bloed het melkwitte behang besmeuren, ze zou waarschijnlijk z'n creatieve geest toejuichen, en je ziet hem zo dode musjes tegen de muur nagelen waarop z'n moeder vader naar den brico stuurt om geschiktere nagels te zoeken.
Zelfverklaarde black-metaler toonde met trots z'n Marilyn Manson (black metal ?) T-shirt, en wist te zeggen dat hij enkel in het weekend zo mocht rondlopen, in de week alleen zwarte T-shirt en zwarte broek en schoenen, "op school mag ik zo geen extreme shirts dragen."
Kan hij nu eens revolteren, legt hij zich als een mak lammetje bij het schoolreglement neer.
Wat is er in godsnaam gebeurd met die kerkverbrandende en elkaar uitmoordende Noorse vrienden van 'the black circle'.


Gelieve in de eventuele comments je lievelings black-metal tekstfragment na te laten, misschien best in Nederlandse vertaling, m'n Noors is dat niet meer de laatste tijd.
De mijne blijft : "Jezus sucks, Satan rules!"
En nu naar de middernachtmis !

Stop Making Sense

“Stop Making Sense” van The Talking Heads staat geboekstaafd als een van de beste concertfilms ooit.
Dit door mensen die er ongetwijfeld meer van kennen dan mezelf, dus dacht ik van even de proef op de som te nemen (waar nàm je die proef ?) en begaf me op ene mistige novemberdag richting onze glorieuze stedelijke bibliotheek, om te zien "what all the fuss was about".

Ik kende Talking Heads enkel van hun radiohits “psychokiller”, “burning down the house”, en “once in a lifetime”, heb ook ergens een soloplaat van David Byrne liggen (“Rei Momo”, David Byrnes silly teksten over Latijns-Amerikaanse muziek, happy !), en de groep stond geklasseerd in m’n ellenlange lijst van bands die sowieso klassiekers zijn, (the classics never grow out of style), maar waarvan het werk nog verder diende uitgediept. Bij deze…

Na exact 1 uur en 25 minuten, of 16 nummers was ik bekeerd (al was ik een makkelijk slachtoffer)! Twee dagen later heb ik de cd van dit optreden gezocht, gevonden èn gekocht op ebay (1 euro, bedankt whiskeydude voor het koopje), en al hun albums staan in het wachtrijtje op soulseek, dit met zicht op latere aanschaf, wel te verstaan.

Het optreden begint met David Byrne die met akoestische gitaar en cassettespeler het volledig lege podium (in een soort hangar/sporthal) komt opgestapt, en een ultrastrakke en sobere versie van psychokiller brengt, enkel begeleid door z’n cassettespelertje, waarop het bezwerende ritme staat. David Byrne staart met wijd opengesperde ogen de zaal in, beweegt z’n hoofd op de beat als een nerveuze kip met schijndracht, en zingt met z’n neurotische stemmetje het nummer fenomenaal sec.

In het tweede nummer ‘Heaven’ komt bassiste Tina Weymouth het podium opgestapt, en zij is nog een reden om deze film uit te kijken. Haar verfijnde danspasjes en off-beat hoofdknikjes zijn supersexy, al ben ik in deze misschien niet geheel objectief, vrouwelijke bassistes zijn namelijk helemaal mijn ding (zoek het pleonasme).

Per nummer komt er een muzikant bij, en het podium wordt terzelfder tijd opgebouwd, en tegen het vijfde nummer (slippery people) is de band compleet, iedereen zingt, danst, speelt en rent heen en weer, ze wisselen van instrumenten en van kledij, en ze amuseren zich te pletter.

Een zwart doek zakt neer achter de groep, en ze zijn vertrokken voor nog 10 nummers, waarvan ieder nummer wel iets speciaal toevoegt aan het optreden.

Zo spelen ze tijdens ‘making flippy floppy’ tegen een felrode achtergrond, waarop nietszeggende woorden worden geprojecteerd, ‘onion’, ‘pig’, ‘drugs’, ‘air conditioned’, tijdens ‘naive melody’ wordt er een gezellige huiskamer opgebouwd op het podium, en David Byrne doet een eenzaam dansje met een staande lamp,

“home is where I want to be, pick me up and tie me down”

In ‘once in a lifetime’ zien we David Byrnes beste Woody Allen/Elvis Costello imitatie, en na het door Tina Weymouth gezongen ‘Genius of Love’ komt David Byrne tijdens ‘Girlfriend is better’ het podium opgestapt in een veel te groot pak, eentje dat z’n extreem obese broer waarschijnlijk gebruikt tijdens z’n jaarlijkse work-out.
Door het oversized pak dat enkele fracties van een seconde later beweegt dan hijzelf tijdens z'n spastische bewegingen, lijkt het alsof er een soort van slecht bestuurde robot staat te dansen.

Ze spelen zo intens en energiek dat je niet anders kan dan denken dat het wel moet met behulp van een berg coke of ander geestes-verruimend middel moet geweest zijn.
Ofwel is keybordspeler Bernie Worrell werkelijk zo'n supervrolijke frans die botoxglimlachgewijs de wereld constant toelacht, ofwel is daar meer poeder in het spel.
Ook David Byrne zelf lijkt bij momenten zo op te gaan in zijn psychohead-act dat het bijna freaky is.

Conclusie : alweer een zeer leuk filmpje ontdekt dat ik zeker op de kop zal tikken als ik het ergens tegenkom, en een band waar ik dringend meer moet van leren kennen.

Met andere woorden, ’t gaat weer geld kosten.

Ik hoop ondertussen van U hetzelfde.

U kan beschikken.

Everybody is trying to get to the bar. The bar, it is called Heaven. Heaven is a place, where nothing ever happens.

Stijn vs Kaizers

Nog een aardigheidje ontdekt op de dvd 'live at vega' van Kaizers Orchestra, dat m'n laatste twee posts naadloos met elkaar verbindt als betrof het een film van Alejandro González Iñárritu.
Toen Kaizers Orchestra vorig jaar op Leffinge Leure moest spelen, stond in hun voorprogramma niemand minder dan Stijn.
Op de dvd staat onder het hoofdstuk 'on the road' een stukje over hun passage aldaar.
Je ziet de jongens van Kaizers Orchestra backstage staan kijken naar het 'optreden' van Stijn, en de verbazing, verbijstering en shock is hilarisch op hun gezichten af te lezen.
Je ziet ze zich afvragen wat zo'n non-artiest op dat -of eender welk- podium staat te doen.
Stijn staat in ontbloot bovenlijf te zweten en een soort onbestemd dansje te doen tussen z'n apparatuur, terwijl z'n muziek op magische wijze de zaal ingeslingerd wordt.
De woorden van gitarist 'Terje Killmaster Kaizer' vatten het perfect samen : "Fuck, this is to good to be true, I'm getting out of here".
Later, bij het begin van hun optreden vraagt zanger 'Janove Sjakalen Kaizer ': "What the hell 's the matter with this guy, he must be the worst thing I ever saw".
Waarna het publiek luidkeels z'n instemming laat horen.
Blij dat ik niet alleen sta met m'n mening over betreffend over het paard getilde overschatte krullennul-prince van vlaanderen-stijntje.

Heil der Kaizer ! ! !

Met december ongenaakbaar aan de horizont loerend kunnen de daarbij horende eindejaarsfeesten door niemand meer geloochend worden. Willen of niet, ze komen eraan en je kan maar beter voorbereid zijn op winkelstraten met overdadige verlichting, gluhwein, kerstmarkten en overenthousiaste shoppers van allerlei allooi.
Met deze horror in het achterhoofd wilde ik de meute te vroeg af zijn, en bij deze trok ik deze namiddag richting Veldstraat te Gent, met vage impressies van te kopen geschenkjes voor familie en geliefden.
Algauw bedacht ik dat deze trip toch getuigde van zekere moed en zelfopoffering van mijnentwege, en besloot daartoe mezelf ook op een geschenkje te trakteren, zijnde een CD of DVD uit de in de Veldstraat altijd verleidelijk lonkende deuren van de Fnac.
De buit betrof deze keer de DVD 'Viva La Vega' van Kaizers Orchestra.
Me verder niet bekommerend om nog aan te schaffen geschenken scheurde ik huiswaarts, waar ik me de rest van de namiddag aan dit schijfje vergaapte.

Kaizers Orchestra uit het Noorse havenstadje Bergen, bestaand sinds 2000 en ze brengen een eigenzinnige mix van rock, Noorse folk, polkapunk en Oost-Europees getinte zigeunerblues. In hun teksten roepen ze werelden op van freakshows, revolutie, Russische roulette, zeevaarders en psychiatrische instellingen. Niet alledaags dus, en dit zijn hun legendarische liveshows evenmin, een mix van modern cabaret, circus en theater, en de meest energieke rockshow die je ooit gezien hebt.

Deze DVD is een live registratie van een optreden op 5 oktober 2005 in Club Vega in Kopenhagen, en eens je deze gezien hebt, twijfel je niet langer, Kaizers Orchestra is DE beste live-act op dit moment.
Überkaizer Janove 'The Jackall Kaizer' zweept als een geboren volksmenner het publiek tot extase en met z'n allen staan ze als uitzinnige psychoten met koevoeten op autovelgen en olievaten te meppen, terwijl de gestoorde dr. Frankenstein lookalike 'Helge Omen Kaizer' als een waanzinnige op z'n pomporgel zit de trommelen. In deze twee uur (!!) durende show zijn de hoogtepunten talrijk, de volledige bisronde is één brok adrenaline, en verder trekken nummers als 'Mann mot Mann', 'Kontroll Pa Kontinenten', en 'Di Grind' je rechtstreeks de Vega binnen, en sta je met het uitzinnige publiek de teksten mee te schreeuwen.

Die teksten trouwens, zijn geschreven in het dialect van Brye, waardoor de band uniek is aangezien het de eerste Noorse band is die populair is geworden buiten Scandinavië met teksten in de moedertaal. Op deze site vind je de Engelse vertaling van alle teksten.
Dat Kaizers Orchestra in Noorwegen, en bij uitbreiding Zweden en Denemarken scoort, is meer dan logisch, dat ze ook hier volle zalen trekken, bevestigt des te meer hun live-reputatie, je begrijpt geen woord van de teksten, maar staat toch fijn fonetische klanken uit te stoten, waarna je denkt dat je na vijf maal beluisteren wel in staat zal zijn om in Noorwegen een broodje zalm te bestellen.

Kortom, voor iedereen die houdt van eerlijke, intense, energieke en entertainende liveshows, rep je als de pest naar de muziekhandel om deze DVD te halen, want al zou ik hem zelf graag onder ieders kerstboompje leggen, ik hou hem liever zelf, met deze DVD geen nood aan eindejaarsfeesten.

En ja, klein detail, ze spelen volgende week donderdag (30/11) in de handelsbeurs te Gent, dus voor wie het liever zelf meemaakt, niet te versmaden !

Stijn

The world is happy now ?



The world was happier before.

Pizza of Pita ?

Zoals reeds aangehaald door kätel op hanenwurger hebben het VB en hun blatend kiesvee voor, tijdens en na de laatste gemeente- en provincieraadsverkiezingen weer een paar keer hun ware aard getoond.
Zo was er in Genk sprake van verfijnde goebbeliaanse propagandatechnieken.
Genk, bakermat van buitenlandse immigratie naar België, weliswaar op vraag van de toenmalige Belgische regering, die op hun buurt via verfijnde propagandatechnieken België in het buitenland (diè buitenlanden waar goedkope arbeidskrachten zaten dan wel) als het paradijs voorstelden, hopend op massale migratiestromen, om de zware en ongezonde arbeid waar menig Belg z'n neus voor optrok in onze plaats te doen. Dat ze na het failliet van de steenkoolindustrie in Limburg liefst fijntjes konden opkrassen, werd er niet bij verteld.
Eerst waren daar de Italianen, later Turken en Marokkanen.
Precies tot deze eerste richtte zich een lokaal VB-mandataris.
Middels een (in vlekkeloos Italiaans opgesteld) pamflet, riep hij z'n Italiaanse stadsgenoten op om alstublief om hèm, of toch minstens op zijn partij te stemmen.
Immers, 'waar vroeger pizzeria's waren, zien we nu pita-zaken', 'waar voorheen Italiaanse kruideniers en slagers waren, zien we nu Pakistaanse nachtwinkels.'
Een schrijnend voorbeeld van iemand die in een wanhopige poging stemmen te ronselen de ene minderheidsgroep probeert op te zetten tegen de andere, of de ene cultuur netjes boven de andere verheft, ook al zijn ze beiden niet-Vlaamsche culturen. Waarschijnlijk was het diezelfde z'n opa die in de jaren 1960 fulmineerde tegen de talrijk verrijzende Italiaanse eethuizen en spaghetti-vretende kruideniers, die onze trotse Vlaamsche cultuur kwamen verzieken.
Nu olijfolie en pasta's meer deel blijken uit te maken van de Vlaamse keuken dan pakwek witloof in hesp met kaassaus, is het de beurt aan Turkse pita's, Egyptische shoarmas en Marokkaanse couscous. (lees : het onbekende; bibbert en vreest !!).

What's next ? In het oud-Mandarijns opgestelde foldertjes waarin men de Chinese broeders oproept tot verzet tegen de Indonesische keuken, of een oproep in het Jiddisch tegen de wildgroei van Albanese diamantairs in de Antwerpse stationsbuurt ?
Het lijmen van (Europese Unie ?) migranten blijkt in Genk een beproefd recept voor het VB.
Blijkt uit een ander VB foldertje, met de speerpunten van de VB politiek in Genk.
Schaamtelijk hoe men de ene vreemde cultuur probeert te recupereren om zo voldoende stemmen te krijgen, om zo de andere vreemde cultuur uit te spuwen.
Hopelijk beseffen betreffende culturen dat ze enkel gebruikt worden als bolletjeskleurders, en ze nadat het VB z'n vereiste stemmenaantal behaalt om iets te zeggen te hebben (God Beware Ons en ons hopelijk talrijk Nageslacht) evenwel en even hard uitgekotst zullen worden, samen met hun al dan niet verukkelijke culinaire voorkeuren.
Natuurlijk zal dan een of ander gezaghebbend en VB-gezind kok of culinair historicus (zo deze al bestaan) beweren dat pizza, noedels, goulash en nasi goreng op-en-top oer-vlaamsche gerechten zijn, reeds gevreten door Ambiorix en z'n zuipende broeders.

Smakelijk !

Uitgelezen 19-10-06

Nachtboek van een slapeloze - Patricia De Martelaere
Een man van middelbare leeftijd kan plots de slaap niet meer vatten, en dient de toevlucht te nemen tot steeds groter hoeveelheden slaapmiddelen en drank.
-Woensdag 29 februari 1984, 05.18uur
"Dit is de schrikkeldag van dit schrikkeljaar: een verschrikkelijke dag te meer na alle verschrikkelijke dagen. Ik neem nu twee Rohipnols, twee Seresta Fortes en twee Amystals, en met een halve fles whisky erbij weet ik de nacht door te komen."

Tijdens zijn slapeloze nachten brengt hij verslag uit van z'n vreselijke nachtmerries, de familiale problemen die hem steeds kouder laten, en de boeken die hem 's nachts gezelschap houden.
-Maandag 13 februari 1984, 04.15 uur
"Ik droom: ik loop in een heel groot huis door lange, smalle, donkere gangen met talloze deuren aan beide kanten di ik allemaal openduw in het voorijgaan, op zoek naar een of andere kamer waar ik moet zijn. Maar achter alle deuren blijkt zich het reusachtige gebit te bevinden van een brullend roofdier, en achter mij aan lopen tientallen kleine meisjes die er allemaal precies hetzelfde uitzien, en telkens als ik een nieuwe deur opengooi wordt een van hen door het wit glimmende gebit opgeslokt en tot moes gemalen."

-Zaterdag 1 oktober 1983, 03.00 uur
Nietzsche : "Als jou nu eens, op een dag of een nacht, een demon achterna sloop tot in je eenzaamste eenzaamheid en tegen je zei: "Dit leven, zoals je het thans leeft en geleefd hebt, zul je nog eens en nog ontelbare malen moeten leven; en er zal niets nieuws aan zijn, maar iedere pijn en iedere lust en iedere gedachte en verzuchting en al het onzegbaar kleine en grote van je leven moet terugkomen, en wel allemaal in dezelfde rang- en volgorde- ook deze spin, ook dit maanlicht tussen de bomen, ook dit ogenblik en ikzelf. De eeuwige zandloper van het bestaan wordt telkens weer omgedraaid - en jij ook, stofje van het stof!" -Zou je je niet plat ter aarde werpen en tandenknarsend de demon vervloeken die zo praatte ?"
(Je zou voor minder wakker blijven liggen 's nachts)

Hij drinkt steeds meer, vervreemdt van z'n vrouw (op een bepaald moment vraagt ze hem of er een andere vrouw is in zijn leven, waarop hij : "Welk leven ?", en "andere vrouw?, er is zelfs niet één vrouw in mijn leven. Of noemt men dit 'in iemands leven zijn': deze matte, onopgemerkte aanwezigheid van huisdieren die men op vaste tijden moet voeden en aaien, en waarvoor men levenslang verantwoordelijk blijft?) en kinderen, en het kan hem allemaal steeds minder schelen, behalve dan z'n grenzeloze liefde (of is er iets meer ?) voor z'n oudste dochter Catherine, waar hij alles voor doet.

Dit boek leest vlot weg en blijft spannend, door de steeds nihilistischer verslagen van wreder wordende dromen en escalerende familiale problemen wil je weten hoe alles uitdraait en of hij ooit nog in staat zal zijn om normaal te slapen zonder drank en pillen.